Verslag filmreeks Leefomgevingen #2: The Infinite Happiness, met inleiding door Sjoerd Soeters
Een Sociaal Experiment.
Op de rand van de stad Kopenhagen ligt het 8-house van BIG (Bjarne Ingels). In Infinite Happiness krijgen we een inzicht in het leven van de bewoners van dit bijzondere gebouw. We zien een hele hoop (upper-middelclass) enorm happy zijn in hun woongebouw. Zoveel happiness; op een gegeven ogenblik wordt het zelf wat ongemakkelijk om ernaar te kijken. Aan het eind van de film beklijft me de vraag of de makers niet satirisch bezig zijn geweest en een knipoog maken naar the Trumann Show, waar alles en iedereen, aan de oppervlakte, ook zo perfect is.
Bekijk de lezing onderaan dit artikel.
Sjoerd Soeters suggereerde dat we over 20 jaar met zijn allen daar maar eens moesten gaan kijken of er scheuren ontstaan in het sociaal systeem. Met een vergelijking naar Corbusiers Unitees d’Habitations, en zelf met de Bijbelse Toren van Babel zet hij een kanttekening bij het risico van het slagen van dit soort ‘sociale experimenten’. Hij benoemd het ‘een creatie’ als tegenhanger van het darwanisme (een door suvival of the fittest ontwikkeld idee). De bewoners genieten van het experiment.
In de film wordt de vergelijking met het bergdorp gemaakt om te illustreren hoe sterk de sociale samenhang is in het gebouw. Maar volgens Soeters gaat die vergelijking niet op; er zijn hier geen economische banden, de gemeenschap is niet zelfvoorzienend. We zijn een mobiele samenleving; vliegen in en uit het gebouw. Het samenvallen van leefpatronen is daarmee der definitie onmogelijk. Het gaat alle kanten op en daarom is het moeilijk de sociale samenhang overeind te houden en ontstaat er een potentiële bron van conflicten. Nu is iedereen gefascineerd door de droom van de belofte van het gebouw; de ideale community, maar na 5-10 jaar zie je de risico van de degradatie van de saamhorigheid; de mix van mensen zal veranderen door de tijd. Tijdens de vragen geeft Soeters aan dat het grenzen stellen tussen wat van jou is (privaat) en wat van iedereen is (openbaar/collectief) essentieel is. In Haverleij (ontwerp Sjoerd Soeters) is daarom ook weinig gemeenschappelijke voorzieningen opgenomen. In het gesprek werd de parallel met Haverleij vaker getrokken; met de eenzijdige bewoners (koopwoningen) en het specifiek concept wordt ook een specifieke leefomgeving gecreëerd voor specifieke bewoners; ondanks de veel lagere dichtheid is de vraag dan ook legitiem hoe Haverleij zich door te tijd heen gaat ontwikkelen. Soeters benadrukt aan het eind dat je als architect niet de ideale samenleving kan maken.
Aan het eind werd dan ook geconstateerd dat ondanks Infinite Happiness zich toont als een reclamefilm voor BIG; niemand van de aanwezigen in de zaal daar zou willen wonen.
De filmreeks is tot stand gekomen in samenwerking met de Verkadefabriek
